วันดีคืนดี (แต่สำหรับผมตอนนั้นเรียกว่าวันร้ายคืนร้าย) ราวๆ 40 ปีก่อนจู่ๆ ก็มีคอมพิวเตอร์โผล่มาในประเทศไทย ซึ่งก็เป็นของล้ำค่ามหาศาล จะมีใช้กันได้ก็เฉพาะหน่วยงานรัฐ และบริษัทข้ามชาติ ตัวเครื่องเองก็ใหญ่โตมโหฬาร แผ่นข้อมูลที่ใช้บันทึกก็ขนาดใหญ่ยักษ์เท่าข้าวเกรียบว่าว มีการเจาะบัตร เจาะรูยัดเข้าในเครื่อง แล้วก็มีข้อมูลวิ่งออกมา ธรรมชาติของคนที่เรียนมาทางสายศิลป์-ภาษา ที่ส่วนใหญ่ไม่ถูกโฉลกกับวิทยาการใดๆ อย่างผม ก็ได้แต่วิ่งหนีมัน อย่าเข้ามาใกล้ ไปไป๊ มันคืออะไร อย่ามายุ่งกับชีวิตฉ้านนนน....
เผลอกะพริบตาอีกที ถัดมาก็มีคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล ที่เรียกว่า PC แผ่ขยายอาณาเขต มุดออกมาจากห้องลับที่มีด่านมากมายกว่าจะถึงห้องคอมพิวเตอร์ในยุคนั้น มาวางตั้งตามโต๊ะ เริ่มจากโต๊ะของผู้เป็นใหญ่สุดขององค์กร ตั้งไว้เป็นเครื่องเคียง-ข่มขวัญ ส่วนเรื่องที่จะใช้เป็นหรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่อง และจะเป็นเขตพื้นที่ที่ผมไม่เข้าใกล้เด็ดขาด ตอนนั้นผมยังเป็นคิตตี้น้อยที่คอยหลบเลี่ยง มีการเตือนปากต่อปากว่า หากซี้ซั้วใช้ เครื่องจะเป็นไวรัส ข้อมูลจะพินาศ ต่างๆนานา และยุคนี้แหละที่คำว่า "อินเทอร์เน็ต" มันวิ่งผ่านหูซ้ายทะลุออกหูขวา อยู่ดีๆก็ WWW แกโผล่มาจากไหนกัน ดูมันเยอะ-เกินจะรับรู้ไหว ได้ยินว่าการเชื่อมข้อมูลต้องผ่าน "โมเด็ม" เอ่อม—ตอนนั้นผมรู้จักแต่โมเดส ซึมซับไว ไม่ซึมเปื้อน....
วิวัฒนาการขั้นต่อไปเจ้า PC ก็บุกกระชับพื้นที่ ทุกคนในองค์กรมีวางบนโต๊ะทำงานหมดทุกคน จากเครื่องประกอบเกียรติยศ ก็กลายเป็นเครื่องอุปโภคบริโภคธรรมดาๆ เด็กๆ จบใหม่จะเป็นที่ปรารถนาของผู้อาวุโส โดนเรียกหาทั้งวัน นั่น-โน้น-นี่ ชิชิ ฉันใช้ไม่เป็น แต่ฉันมีสิทธิ์ใช้คนอื่นทำนี่ -ไม่ใช่แฟนก็ทำแทนได้ ไม่เห็นจะเสียหาย มีงานส่งได้ก็แล้วกัน....
จากนั้นก็มาถึงยุค โน้ตบุ๊ก แล็ปท็อป (ป่านนี้-ยังไม่รู้เลยว่ามันต่างกันยังไง อิอิ) แล้วก็มีทรัมป์ไดรฟ์ แฮนดี้ไดรฟ์ อันนิดอันน้อยไว้เก็บข้อมูล (และภาพลับ) ซึ่งมันก็ยังเป็นเรื่องไกลตัวของผมมาก แต่พอเริ่มทำธุรกิจก่อตั้งห้องเสื้อเผ่าทอง และทำทัวร์วัฒนธรรมท่องมรดกโลก "อัญญมัญญา" ทีนี้แหละ ชีวิตของแม่แพน--แผ่นดินเดียว ก็เริ่มมีคำถาม อีเมล์อาจารย์อะไรคะ เดี๋ยวจะขอข้อมูล -เดี๋ยวจะส่งข้อมูล -เดี๋ยวจะเรียนเชิญ บลาๆๆ ผ่านทางอีเมล์นะคะ แรกๆ ผมก็เรียนว่าให้ส่งเป็น แฟกซ์ เพราะเป็นอุปกรณ์เทคโนโลยีที่ให้คนทำแทนง่ายสุด คือไปหยิบมาวางที่โต๊ะทำงานได้เลย ไม่เห็นจะต้องมาเปิดเครื่องต่อโมเด็ม จิ้ม WWW.อะไรก็ไม่รู้ให้ชีวิตมันยากมันเยอะ แต่เมื่อความจำเป็นมันบีบบังคับ ใครๆ ก็มีอีเมล์กันทั้งบ้านทั้งเมือง เลยต้องบัญชาการให้บริวารสร้างบัญชีจดหมายอิเล็กทรอนิกส์กับเขาเหมือนกัน แต่ในเบื้องต้นนั้นผมต้องมีร่างทรงคนรับ-คอยส่ง ให้ เพราะเหตุผลง่ายๆคือ—ทำเองไม่เป็น!!!
ลูกศิษย์ลูกหาคนปรารถนาดีใกล้ตัว ต่างก็พยายามแสดงอรรถาธิบายถึงโลกมหัศจรรย์ใบใหม่นี้ให้ฟัง ผมเองก็มะงุมมะงาหรา งกๆ เงิ่นๆ จับความได้ว่ามันเป็นเครือข่ายใยแมงมุมผีอะไรสักอย่าง ที่วิเศษมาก อยากรู้อะไรจิ้มๆๆ ลงไป มันก็สาระแน แฉตอบได้หมด ตั้งแต่วิวัฒนาการเป็นโน้ตบุ๊กก็แถมพกไปให้มาไหนง่าย สะดวก อยู่ที่ไหนของโลกก็เชื่อมต่อได้หมด กรณีส่งจดหมายก็ ดีกว่าแฟกซ์ร้อยเท่าพันเท่า ไม่ต้องมีข้อจำกัดเรื่องสถานที่ หรืออยากรู้เรื่องดีเรื่องร้าย เรื่องอัปรีย์สีกบาลอะไรก็กดจิ้มๆ เข้าไป โดนหลอกล่อมาซะมากมายแบบนี้ เผ่าทองก็ต้องขอลงสนามเข้าประลองบ้าง เตรียมตัวบิ้วอารมณ์เต็มที่ ขยับเนื้อขยับตัวลงนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ของชาวบ้านที่อุตส่าห์หอบหิ้วขนอุปกรณ์มาบรรยายสรรพคุณต่างๆ ให้ถึงที่บ้าน จากนั้นผมก็จรดปลายนิ้วชี้มือขวาจิ้มแป้นรัวลงไป แต่จะเพราะด้วยเหตุอีท่าไหนก็ไม่รู้ หน้าจอก็หายบ้าง อีปุ่มเมาส์ก็มีทั้งคลิกขวาคลิกซ้าย จะพิมพ์จดหมายออกมาก็ต้องเปิดเครื่องพรินเตอร์ เอาสายมาเสียบ จิ้มค้าง-จิ้มค้าง ไอ้ที่ว่าวิเศษวิโส โถ โถ ไม่เห็นมีอะไรไหลออกมา
ผมทำหน้าเหวี่ยงเต็มที่ ลูกศิษย์ที่สวมวิญญาณเป็นอาจารย์มาถ่ายทอดวิชาคอมพิวเตอร์เบื้องต้น 1 ก็หน้าซีด หน้าเซียว เหงื่อแตกพลั่กๆ รีบเข้ามาลูบๆ คลำๆ เครื่อง ก่อนปาดเหงื่อบอกว่า อาจารย์ยังไม่เสียบปลั๊กเครื่องพิมพ์ครับ อาจารย์กดปุ่มเปิดก็จริง แต่ต้องมีไฟแดงอยู่ตรงมุมขวาล่าง....
ทุบโต๊ะ เปรี้ยง!!! พร้อมเสียงกรีดร้องร้องวี้ดดดดดดดด.......พอแล้ว-ไม่เอาแล้ว วงแตก!!! …หรือเส้นทางสู่ไอทีของแม่แพน แผ่นดินเดียว จะจบแล้วตั้งแต่ยังไม่เริ่ม...จะจบลงทั้งที่ยังไม่รู้ว่าโฟลเดอร์ ทูลบาร์ สโครลบาร์ ทาสบาร์ เดสก์ท็อป ฯลฯ หน้าตามันเป็นยังไง และคงจะปิดใจ ไม่รับรู้ ไม่เอาอีกแล้ว พอแล้ว ลาขาด!!! และคงเป็นแบบนั้น....หากไม่มี คำว่า FB -เกิดขึ้นในโลก...
จบภาคแรก เผ่าทองกับไอที Episode 1
เผ่าทอง ทองเจือ
www.facebook.com/paothong.pan
www.facebook.com/paothong.thongchua
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น